X-Men ’97 recensie – De strijd blijft doorgaan! (2024)

De wereld van de striphelden is nooit echt klaar en daarom was het niet vreemd dat Marvel Studios Animation besloot om hun succesvolle animatieserie uit de jaren 90 te vervolgen: X-Men: The Animated Series. Niet dat het heldenteam heeft stilgezeten in die 27 jaar, maar deze specifieke groep heeft toch wel iets heel vertrouwds. In deze X-Men ’97 recensie bespreken we niet alleen de nieuwe tekenfilmserie op Disney+ en (geen groot spoiler-alert) wat er zo ongelooflijk goed aan is, we blikken ook terug op de animatieserie waar het mee begon!

Nu wel een serieuze spoiler-waarschuwing voor X-Men: The Animated Series en sommige X-Men-films.

Iets in de X-Men zorgt ervoor dat we ons verbonden voelen en daardoor – hoe slecht een film soms ook scoort – is er altijd hoop. Zoals Charles Xavier zei in X-Men: Days of Future Past: ‘Just because someone stumbles and loses their path, doesn’t mean they’re lost forever.’ (vrij vertaald: Omdat iemand struikelt en zijn pad kwijtraakt, wil het nog niet zeggen dat hij verloren is.)

Een direct vervolg

De laatste keer dat we deze specifieke groep X-Men zagen in X-Men: The Animated Series was het een bitterzoet einde. Professor Xavier was dodelijk gewond en zou het op aarde niet overleven. De enige manier om hem te redden was door mee te reizen naar het buitenaardse ras Shi’ar, wat voor de overige X-Men een definitief afscheid betekende.

Deze trieste gebeurtenis zorgde er wel voor dat de X-Men hun vijand Magneto ervan konden overtuigen om zijn aanval op de “normale” mensheid stop te zetten uit respect voor de droom die Xavier ooit had. X-Men ’97 begint ongeveer waar de serie in 1997 eindigde. Er is een jaar verstreken sinds de wereld verteld werd dat Xavier stierf. De X-Men zijn nog altijd bezig om mens en mutant te beschermen, een strijd die nooit helemaal gestreden lijkt.

X-Men ’97 recensie – Strijd voor gelijkheid

Ondanks de diversiteit aan superkrachten staat juist het thema voor gelijkheid centraal. Het is een lastig thema dat juist in deze serie heel goed tot zijn recht komt. Er is hoop wanneer de X-Men kans krijgen om met hun mutantenparadijs toe te treden tot de verenigde naties en daarmee erkenning te krijgen als gelijkwaardige burgers.

Dat uitgerekend Magneto (Matthew Waterson (Monster High, Hogwarts Legacy)) degene is die Xaviers missie oppakt, is mooi om te zien. Magneto, als voormalige slechterik, heeft minder moeite om met harde hand op te treden als daarmee zijn punt duidelijk wordt.

Hoogtepunten…

Los van de comics – daar heb ik te weinig van gelezen – kennen de X-Men hoogte- en dieptepunten. De animatieserie van toen maakte indruk op me en het was een van de series waar ik het meeste naar uitkeek. De serie onderscheidde zich door een serieuze insteek en de makers waren niet bang om de grenzen op te zoeken.

Natuurlijk zag je geen bloed en was het mutant-tegen-mensgeweld vrij beperkt, maar in de eerste aflevering moest je al meteen afscheid nemen van Morph, een mutant die – ondanks een kleine gelijkenis met een personage uit de comics – vooral bedacht was voor de serie. Als in de eerste aflevering al iemand doodgaat, dan weet je dat het gevaar echt is (zelfs als personages later terugkomen, is dat niet zonder consequenties). De serie had originele verhalen, maar tackelde daarnaast ook nog wat klassieke X-Men-verhaallijnen als Days of Future Past en Dark Phoenix. Verhaallijnen die later ook centraal stonden in de films, zoals X-Men: Dark Phoenix.

…en dieptepunten

Het is ook goed om even stil te blijven staan bij die films, want de X-Men hebben niet stilgezeten. Na een originele trilogie (2000, 2003 en 2006), een Wolverine-trilogie (2009, 2013 en 2017), een prequel tetralogie (2011, 2014, 2016 en 2019), twee Deadpool-films met een derde onderweg (2016, 2018 en 2024) en The New Mutants (2020) is het veilig te stellen dat de X-Men nog wel even blijven. Niet alle films waren even succesvol, maar dieptepunten is wellicht wat hard gesteld. Al is The Dark Phoenix nooit helemaal tot zijn recht gekomen en lijken sommige films vooral bedoeld om zoveel mogelijk mutanten in één deel te proppen.

Daar staan dan echter wel weer films tegenover als Logan die het ontzettend goed hebben gedaan. Inmiddels zijn de rechten voor deze helden – die lange tijd bij 20th Century Fox hebben gelegen – terug bij Marvel/Disney waardoor de X-Men volledig kunnen aansluiten bij het Marvel Cinematic Universe.

X-Men ’97 recensie – Cameo’s en crossovers

En juist die crossovers maken dat er nog veel meer hoop in het verschiet ligt. Als kind vond ik het fantastisch om Wolverine en Storm op te zien duiken in de animatieserie Spider-Man. Avengers vs X-Men is een van mijn favoriete verhaallijnen uit de comics en ook dit ligt nu in het verschiet.

X-Men ’97 maakt namelijk meteen gebruik van deze optie en laat een bekend gezicht opduiken dat de laatste jaren telkens in de bioscoop is verschenen. Het voordeel aan die kleine cameo’s is dat je lang niet alles gezien hoeft te hebben, maar dat ze laagdrempelig langskomen.

Terug naar het verleden, uh… heden

De X-Men zijn enorm bekend bij het grote publiek, al loopt hun naamsbekendheid wellicht wat achter op die van de Avengers door alle bioscoophits. Dat maakt dat X-Men ’97 ook wat vertrouwen neerlegt bij de kijker. Er zijn genoeg hints naar bekende personages: zo verandert Morph (JP Karliak (Migration, The Boss Baby: Back in Business)) regelmatig in een andere X-Man, en duiken oude bekenden opnieuw op.

Daarbij wordt niet altijd uitgelegd wie ze zijn, maar vaak is dat ook niet nodig. Het tempo in deze serie ligt enorm hoog, wat maakt dat je bijna geen tijd hebt om je aandacht te verliezen. Voor je het weet is er een onthulling gedaan die van invloed is op hoe een personage zich vanaf dat moment ontwikkelt.

Kippenvel

Al vanaf de tweede aflevering zijn er momenten dat ik kippenvel krijg en aan het einde van aflevering vijf beginnen de tranen daadwerkelijk te stromen als we afscheid moeten nemen van weer een X-Man. Al zijn verschillende personages opgestaan uit de dood, toch voel je het aan wanneer iemands overlijden definitief is.

Genocide, traumaverwerking, identiteitscrisis, zelfacceptatie en andere serieuze thema’s schieten voorbij en de momenten van opluchting zijn dan nog effectiever. Dat maakt X-Men ’97 – naast een hoge nostalgiefactor – een van de beste animatieseries die ik heb gezien.

X-Men ’97 recensie – Bijna een einde, maar de mutanten gaan door!

Op moment van schrijven kun je iedere woensdag een nieuwe aflevering kijken. De tiende en laatste aflevering staat gepland voor 15 mei. De laatste drie afleveringen vormen samen één geheel, zoals de jaren 90-serie soms deed bij verhalen die net wat meer tijd nodig hadden. Ook hierbij keken ze niet per se naar de doelgroep en durfden ze een aflevering midden in het verhaal te beginnen.

De serie heeft het dus weer voor elkaar gekregen dat ik op een vast moment naar mijn tv loop en inlog op Disney+, zodat ik meteen kan kijken hoe het verhaal verdergaat. Geen enkele aflevering stelt teleur en ik hoop dat de X-Men nog een hele poos de schermtijd krijgen die zij verdienen. Marvel heeft in ieder geval X-Men ’97 seizoen 2 aangekondigd, dus voorlopig kunnen we vooruit!

X-Men ‘97 streamt nu op Disney+. Bekijk hier de trailer:

Titel:X-Men ‘97
Regisseurs: Jake Castorena, Chase Conley, Emi Yonemura
Acteurs:Ray Chase, Jennifer Hale, Alison Sealy-Smith, Cal Dodd
Uitgever:Marvel Studios Animation / Disney
Medium: Disney+
Genre:Superhelden

Modern Myths Shop

Lees meerModern Myths-recensies!

X-Men ’97 recensie: © 2024-2024 Modern Myths / Beeldmateriaal: © Marvel / Disney